Hou jij niet van kinderen? Hoe vaak je deze vragen al niet hebt gehoord?
Hoe is het om te leven zonder kinderen? In een wereld waar alles om kinderen draait, de kersverse ouders of opa’s en oma’s die trots hun foto’s showen en waar het gesprek vaak over gaat?
Alien?
Als je geen kinderen hebt dan word je door sommige mensen raar aangekeken, beoordeeld of genegeerd alsof je geen goed hart zou hebben.
Ja, anno nu nog! Want waarom kreeg je anders zo’n vragenvuur op je af? Als mensen het normaal zouden vinden dat er ook veel mensen bestaan die niet aan kinderen beginnen (of ze gewoon niet hebben) dan hadden ze geen behoefte gehad om zoiets te vragen.
En misschien ligt het er ook aan waar, in welke streek, dorp of stad, of land je bent. Hier heb ik het over Holland, in de provincie, waar dingen volgens sommige mensen nu eenmaal blijkbaar iets achterlopen vergeleken met de Randstad. En… in een kindvriendelijke nieuwbouwwijk val je vaak als je geen kinderen hebt buiten de boot.
Waar sta jij voor?
Als jij heel goed van jezelf weet waar je voor staat (en het waarom) dan deren dit soort (pijnlijke) reacties je niet (meer). Of het went gewoon nooit, of de ene dag kun je er beter tegen dan de andere.
Hoe ga jij om met deze feiten?
Vroeger was ik lid van een forum voor mensen zonder kinderen, ook een tijdje moderator geweest. Toen ik jong was, was er veel meer over te doen. De twijfels, angsten, het gedoe.
De behoefte om erover te praten slinkt een beetje door de jaren heen…
Blije poezenmoeders
Tijdschriften staan vol met verhalen over hippe succesvolle vrouwen die moeder zijn, ook een baan buitenhuis hebben. Die worden dan powervrouwen genoemd. Vaak vrouwen van rond de dertig. Want vijftig plus vrouwen, de Sara’s, die leren omgaan met het Lege-nest-syndroom, omgaan met verandering van uiterlijk, hebben andere interesses.
Maar over blije niet-moeders (van welke leeftijd dan ook) lees je amper iets. Het lijkt alsof je als kinderloze of kindervrije vrouw diep bent weggestopt in een donker bos.
Waar zijn deze powervrouwen? Ze zijn er, dat moet. Maar waarschijnlijk omdat het een kleinere doelgroep is wordt hier minder over gepraat en geschreven (minder herkenbaar voor lezers en -het klinkt hard- waarschijnlijk ook omdat dit minder geld in het laadje brengt voor de tijdschriftenhandel). En als er al over gepraat word dan is dat vaak in de vorm van een reactie op een artikel online (waar anderen dan weer overheen denderen).
Nieuw boek
Als er genoeg belangstelling voor het onderwerp is dan maak ik misschien wel eens een keer een non-fictie boek over het leven zonder kinderen. Want ik vind dat wij niet thuishoren in een donker bos. Een boek dat ook duidelijkheid geeft aan vrienden of familie mét, zodat zij een beetje beter kunnen snappen wat er is. Als je niet vergelijkt, niet oordeelt en weet dat ieder zijn of haar eigen weg mag of kan gaan dan is die tweespalt (die hierdoor kan ontstaan) niet nodig.
Heb jij geen kinderen en wil jij ook graag meedoen aan een boek voor mensen zonder kinderen om een hart onder de riem te steken, om anderen te inspireren?
Ben jij tussen 35 en 65 jaar of ouder, kinderloos of bewust kindervrij? Heb jij het leven zonder kinderen ook al op een positieve manier in je leven weten te integreren? Of ben jij gewoon een blije poezenmoeder? (Hondenmoeder of een ander troeteldier mag ook natuurlijk).
Dan ben je van harte welkom om mee te doen met dit boek en kan jouw inbreng zinvol zijn. Alleen zo kan het een openhartig & positief boek gaan worden (waar je eventueel blij van wordt)!
Ja, ik wil dolgraag meedoen en meer informatie, of de vragenlijst opvragen
Daarna word je vanzelf op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen van het boek.
Zere voeten in pumps?
De vraag zegt het al. Twee stukjes in korte tijd op dit blog, niet de bedoeling, maar wilde deze jullie niet onthouden.